Թեպետ տեսողությունս լուրջ մտահոգություն է պատճառում, մինչ այսօր էլ սիրում եմ վերաթերթել այն գրքերը, որոնք ժամանակին ինչ-որ բան տվել են ինձ, օգնել ինձ վերհանելու այս կամ այն հիմնահարցը:
Դավիթը ծնվել է 2001թ. սեպտեմբերի 16-ին Գյումրի քաղաքում։
2015 թ. ընտանիքը տեղափոխվել էր ՌԴ մշտական բնակության։ Սակայն 2019-ին ըմբշամարտիկը վերադառնում է Հայաստան` հայրենիքին պարտքը տալու: Մեծ ոգևորությամբ է իր ծառայությանն անցնում Արցախի Հանրապետության Պաշտպանական բանակի Մատաղիսի զորամասում։ Մինչ այդ վերապատրաստվելով և ստանալով կրտսեր սերժանտի կոչում։
Մեկը կասի՞ (ստույգ իմացող-քաջատեղյակներից, անշուշտ)՝ գալիք արհավիրքներին (դրանք սարերի հետևում չեն) դիմագրավելու նպատակով մենք հիմա զինվո՞ւմ ենք (2020-ի նոյեմբերի 9-10-ից էր գերադասելի գոնե):
Գրիգն ընկերոջս որդին է, վերջին անգամ տեսա 2018-ի հունվարի 28-ին, Էջմիածնի Մայր Տաճարում։ Գնացել էի բանակի օրվա կապակցությամբ Պատարագին։ Գրիգը ծնողների հետ էր, այդ օրը երդում էր տվել հայրենիքին ծառայելու, երդմնակալության արարողությունից հետո եկել էին Մայր Աթոռ։
Երեք տարի առաջ, ճիշտ էս օրը, մոտավոր էս ժամերին ուղիղ մեր գլխավերևում երկու ուղղաթիռ նկատեցինք, առաջինը թեքվեց դեպի Սյունիք, երկրորդը` պոչից կպածը, գլուխը տնկած դեպի Նախիջևան:
Ասում են՝ մարդ եթե ապրում է անցյալի հուշերով, մեջքով է կանգնում դեպի ապագան:
Հարմարվե՞լ ես արդեն, թե՞ համակերպվել;
Իհա՜րկե, այդպես պիտի լինի, կենսաբանորեն մարդն այդպես է կառուցված:
ՈՒզում եմ այս ծանր օրերին մի քիչ էլ ժպտաք:
Իրանական տեղեկատվական հարթակները հաղորդում են, որ Իրանի Իսլամական Հանրապետության պառլամենտը` Մեջլիսը, միաձայն որոշում է ընդունել Հորմուզի նեղուցը փակելու մասին։
Հավանաբար հիշում եք, որ նեղուցի փակման մասին խոսել ենք դեռ օրեր առաջ, սակայն այն ժամանակ Իրանը, հավատալով դիվանագիտական ճանապարհով խնդիրը կարգավորելու Թրամփի հայտարարություններին, չգնաց այս ծայրահեղ քայլին...